İçinde kopan fırtınalar gibiydi gökyüzü. Siyah ve acımasız… Jaska ile buluşacaklardı
bugün. Fakat bu buluşma farklı olacaktı. Ayrılacaktı Jaska’dan. Artık yetmişti. Onun kıskançlıklarını çekemeyecekti Eulalie. Bu her ikisi içinde en iyisi olacaktı Jaska.’nın yanına vardığında onun o mutlu yüz ifadesi içini acıttı. Gerçi binlerce kez onunla kavga etmişlerdi ve ayrılık kararı almışlardı ama sonunda hep barışmışlardı. Ama bu sefer kararlıydı Eulalie. Jaska’ya uzun uzun bakmaya başladı. Ta ki Jaska yanağına bir öpücük kondurana kadar. Eulalie ifadesiz bakıyordu. Bomboştu gözleri. Sanki farklı bir dünyadaydı. Ama Jaska bu durumu göz ardı ediyor gibi gözüküyordu. Eulalie zaman kaybetmeden konuya girmek istedi.
“ Jaska… Sana, verdiğim çok önemli bir karardan bahsetmek istiyorum.”
Sözünü bitirince gözlerinin içine bakmaya başladı. Jaska gülümsüyordu.
“ Ben ayrılmak istiyorum Jaska. Kıskançlıkların artık çok olmaya başladı. Sonuncu da
bardağı taşıran son damla oldu. Bu sefer kararlıyım. Beni kararımdan döndürmeye çalışma sakın!”
“Ama..”
Eulalie eliyle Jaska’nın ağzını kapadı.
“ Önce beni dinlemelisin. Beni hiç düşünmüyorsun Jaska. Düşündüğünü sanıyorsun ama neredeyse çevremdeki her erkekten kıskandın beni. En yakın arkadaşlarımdan
bile. Artık dayanamayacağımı anladım. Lütfen bana engel olmaya kalkışma. Hoşça
kal…”
Eulalie arkasına bakmadan yürümeye başladı. Başı öne eğikti. Sanki kimsenin sıratını görmesini istemiyordu. Arkasında neleri bıraktığını düşünmek dahi istemiyordu. Göz
pınarlarındaki yaşlar gittikçe çoğalıyordu. Akmamalıydı onlar. Bu sefer yenik düşmemeliydi gözyaşlarına. Ama dur diyemiyordu işte. Ve birden gözyaşları süzülmeye başladı pürüzsüz yanaklarından.
Jaska dur diyecek oldu ama fayda etmeyeceğini anlayınca öylece bakakaldı. Hatasını
anlamıştı ama artık çok geçti. Çok sevdiği Eulalie kayıp gitmişti ellerinden. Aynı
anda ikisinin de gözyaşları inmeye başlamıştı. Ama ikisi de birbirinin farkında değildi.
Ne garip… Eulalie gözden kaybolduğunda Jaska bir yere oturdu ve yıldızlara bakmaya başladı. Donuk bakıyordu artık o da. Eulalie gibi farklı bir dünyadaydı. Ama bilmiyorlardı ki ikisi de aslında aynı dünyadalar. İkisi de üzgün ve yıpranmış…
Eulalie biraz rahatlamak için Karagöl’ün kıyısında yürümeye başladı. Sıkıntısı olduğu zamanlar yaptığı şeydi bu. Ama içinde anlatılması imkânsız fırtınalar kopuyordu. Göle doğru döndü ve avazı çıktığı kadar bağırmaya başladı. Bağırdıkça rüzgâr daha da şiddetleniyordu. Meydan okuyordu adeta. Saçlarını delice savuruyordu rüzgâr. İntikam gibiydi bu. Rüzgar saçlarını savurdukça Eulalie’nin bağırası; Eulalie bağırdıkça da rüzgarın daha
çok savurası geliyordu o ipek saçlarını. Eulalie biraz daha yürüyüp sonra
oradan gidecekti. Kıyıda yürürken birden başı dönmeye başladı. Üzüntüden olduğunu düşünüyordu Eulalie. Bu yüzden çok umursamadı. Ama başı döndükçe de dengesini kaybediyordu.Tam da gölün kıyısındaydı. Birden etraf bulanıklaşmaya başladı. Bir yere tutunmalıydı yoksa göle düşecekti. Elleri deli gibi etrafta tutunabilecek bir yer arıyordu.Ve sonunda tutunamadı ve gölün içinde buldu kendini. O sırada Jaska, Eulalie’nin kötü bir şey yapma olasılığını düşünüp Beatrix’le konuşmaya gitmişti. Beatrix’e her şeyi bir solukta anlatmıştı. Beatrix kuzeninin bu durumda nereye gideceğini çok iyi biliyordu.Tabii ki de Kara göl’deydi Eulalie.Jaska artık Beatrix’e emanet etmişti Eulalie’yi. Beatrix hemen Kara Göl’e gitti. Eulalie’nin kesinlikle konuşmaya ihtiyacı olduğunu düşünüyordu. Hep dert ortaklığı yapmışlardı zaten birbirlerine.Bu halde onu asla yalnız bırakmazdı. Kara Göl’ün çevresinde kimsenin olmadığını görünce telaşa kapıldı birden. Neredeydi bu kız?
Koşarak gölün kıyısına gitti. Her yeri dolaştı ama kimse yoktu. Kayalıklarda da kimse oturmuyordu. Eulalie burada değil miydi? Eğer buradaysa da başına bir şey mi gelmişti? Beatrix etrafta deli gibi dönüp dolaşıyordu.Karanlık olduğu için seçemiyordu bazı şeyleri. Bir anda gözü gölün içindeki o şeye takıldı. Büyük bir şey vardı gölde. Aklına kötü kötü şeyler geliyordu. Telaşlanmaya başladı iyice. Biraz daha yaklaştı. Görüntü biraz daha
netleşiyordu. Aman Tanrım! Orada bir insan vardı. Yüzünü görmeye başladı. Eulalie’ydi
o. Beatrix acı bir çığlık attı. Şaşkınlıktan ne yapacağını şaşırmış durumdaydı.
Hemen onu oradan kurtarmalıydı.
“Eulalie! Eulalie beni duyuyor musun?"
Cevap veremiyordu Eulalie. Çünkü gölün soğuğu içine işlemişti. Ne hareket edebiliyordu ne de konuşabiliyordu. Parmak uçlarının donduğunu hissediyordu sadece. Dudakları mosmor olmuştu. Gözleri yarı açıktı ama bir şey göremiyordu. Beatrix’in sesini duyunca sonunda buradan çıkabilmenin sevincini yaşadı. Ama Eulalie hiç kıpırdayamıyordu.
Yoksa ölecek miydi burada? Tanrım! Bu olmamalı. Bu benim başıma gelmemeli. Kendini zorlamaya başladı.Gözleri biraz daha net görmeye başlamıştı. Kollarına baktı ve kolundaki kocaman yarayı gördü. Düşerken bir yerlere çarpmış olmalıydı. Her yer zifiri karanlıktı. Orada telaş içindeki kuzenini görebiliyordu artık. Çabuk olmalıydı Beatrix. Hemen bir büyü yapıp onu oradan kurtarmalıydı. Fakat o şaşkınlık ve telaşla büyüler kafasında karışmaya başladı. Bir şeyler mırıldanıyordu ama anlaşılmıyordu. En sonunda kafasını yukarı kaldırdı. Gözlerini kapadı ve asasını kuzeninin üstüne tutarak sihirli sözcüğü mırıldandı.
"Mobilicorpus!”
Bir anda kendini gölün kıyısında yatar olarak buldu Eulalie. Üşümesi hala geçmemişti.
Ama kurtulmuştu ya bu ona yeterdi. Beatrix ona iyi olup olmadığını sorduğunda konuşamıyordu ama kafasını sallamakla yetindi. Birlikte biraz daha kendine gelmesini beklediler.Eulalie konuşur hale geldiğinde de oradan ayrılmadılar. Ogün hiç unutulmayacak bir gündü.Yaşadıkları onca şey… Hele de Eulalie’nin yaşadıkları.Oturup uzun uzun konuşmaya değerdi. Fakat Eulalie’nin aklında tek bir şey vardı. O da Jaska’ydı…
Konu: Eulalie* 
Çarş. Ağus. 19, 2009 11:13 pm
